Artık hepimizin bildiği o malum araştırma diyor ki: bilgi arttıkça insanın kendine ve bildiklerine şüphesi artıyor,kendini eleştirme kabiliyeti artıyor. Aksine bilgi azken kişiler kendine daha bir güveniyor,egosu artıyor... Bu araştırmaya kesinlikle katılıyorum. Peki bunun toplumdaki sonuçları ne? Bence bu çok önemli bir soru..
Kendini eleştirmeyi bilen insanın empati yeteneği artıyor. Bir kusur gördüğünde kapatmayı biliyor. Her hatanın altında var mıdır bir yanlış anlaşılma diye düşününce de kimseye kızamaz hale geliyor. Kızsa bile kızgın kalamıyor. Bu kişiye empatik diyelim.
Diğer yandan da egosu artan taraf, her hareketini haklı görüyor. Kendi gibi düşünmeyeni akılsız, onun egosuna hizmet etmeyen her davranışı da hakaret belliyor. Sonuçta tahammülsüz , kendini herkesten üstün gören ,bencil bir tip çıkıyor ortaya. Buna da egolu diyelim.
Ve bu iki tip toplumda rastlaşınca olan oluyor. Empatik alışkanlık gereği egolunun egosunu arttırmak için yaptığı kabalıklara kendince mazaretler bulmaya, bunları anlamlandırmaya çalıştıkça , gösterdiği anlayış egoşu tarafından acizlik eziklik olarak algılanıyor. Empatik hata yapınca bunu hemen kabul ettiği için ve bunu gurur meselesi yapmadığından bütün hataları göz önünde oluyor. Oysa egolu yaptığı hataları ustalıkla örtbas ederek mükemmel imaj çizme derdinde oluyor.
Velhasıl en sonunda empatik pes ediyor. Çünkü her iyi davranışı onu daha da aciz, gözden çıkarılabilir gösteriyor. Ve nihayet empatik deliriyor..Ve topluma ayak uydurmak için empatisini köreltmeye, mümkün olduğunca egoluya benzemeye çalışıyor.. Tabii olamıyor ama artık eskisi gibi de kalmıyor.. Toplum dönüşüyor, toplum iyi değerleri yavaş yavaş kaybediyor.. Ve malesef bunun adı yozlaşma oluyor..
